Tre fëmijë të m_itur, një baba që nuk gjen dot punë për shkak se ka hu_mbur dëgjimin dhe një nënë që rri shumicën e kohës e sht_rirë, e zh_ytur në de_pres_sion dhe kujtime për të hidh_ura për hu_mbjen e f0shnjes. Kjo është një c0pëz e historisë së tri_shtë të familjes Bego, e cila jeton në Maliq të Korçës. Emisioni ‘Shqiptarët për shqiptarët’ e vizitoi familjen Bego, për të mësuar më shumë mbi gjendjen ku jeton kjo familje, në kohët e K0vid-it.
E para që flet është Sonila, 13 vjeçe. E mit_ura nis të q_ajë dhe tregon për hu_mbjen e jeettës së gjyshit të saj. 83 vjeçari ndë_rroi jeettën në dhjetor të vitit të kaluar dhe ikja e tij e ka shkat_rruar familjen. Gjyshi i Sonilës ishte ai që mbante në këmbë familjen.
Sonila: Gjyshi jetonte me ne, sepse nuk kishim shtëpi dhe shtëpia ishte në emër të gjyshit e të xhaxhallarëve. Pastaj pasi vd_iq gjyshi, shtëpia ngeli në emër të xhaxhallarëve dhe ata menduan të na i dhuronin ne. Na dhuruan divanë, çdo gjë që gjyshi të kishte një vend të rehatshëm që të rrinte, ti gëzonte ditët që i kishin ngelur. Kur na harxhoheshin lekët gjyshi shkonte gjente b0rxh për ne kur ngeleshim keeeq. Gjyshi nuk zgjodhi të martohej pasi gruaja i vd_iq në moshë të re, por ai zgjodhi të rrinte me babin duke qenë se nuk dëgjon.
Mentori 41 vjeçar e v_uan edhe më shumë largimin e babait. Thotë se ishte shtylla ku ai mbështetej, teksa tanimë familja mbahet me dy kempe me një total prej 200 mijë lekësh në muaj, para që nuk mjaftojnë as për t’u ushqyer.
Mentori: Kisha babin mbështetje, na ndihmonte dhe tani po bën nja dy muaj që jam si i mb_yllur. Kur më vd_iq babai isha i hu_mbur, mu duk sikur më mori me vete. Gjysmën e trupit nuk e nd_jeja fare. Elsa është fëmija më i madh i familjes dhe tregon vësh_tirësitë e jashtë_zak0nshme me të cilat përb_allen çdo ditë.
Elsa: Vetëm motra dhe babi marrin ke_mp, dhe në muaj kemi 200 mijë lekë dhe nuk na dalin pasi jemi 3 fëmijë në shkollë. Ushqimet i marrim me listë dhe kur presim muajin tjetër që marrim kem_pet, i paguajmë b0rxhet, por jo të gjitha sepse ngelim pa gjë për vete. Pasi vd_iq gjyshi, ka patur momente kur nuk kemi pasur për të ng_rënë e ka patur edhe netë që kemi fjetur pa ng_rënë bukë. Por ditët e vësh_tira për familjen Bego nuk përfundojnë kur bie nata. Nëna e tyre priste një fëmijë dhe në shkurt shkoi në mate_rnitet për të li_ndur.
Zyra Bego: Në datë 4 shkurt ndodhi kjo gjë! Unë isha shtat_za_në dhe e prisja fëmijën me gjithë zemër. Mora në telefon ambuIancën, erdhi më mori në shtëpi që të li_ndja. Në orën 2 të drekës arrita aty. Kisha shumë dh_imbje e mjekët thanë që do futesha në oper_aci0n. Nuk kisha fr_ikë për veten, kisha fr_ikë vetëm për fëmijën.
Sonila: Erdhi kushëriri i babit e po flisnin së bashku me babin. Unë i pyeta nëse ishte mami mirë. Ose do të shpët0nte mami, ose vëllai. Në ato momente kushëriri tha: Vëllai vd_iq! Në ato çaste isha duke bërë detyrat, dhe mu e_rr_ën sytë, theva lapsin. Babi në ato çaste u bë shumë keeeq, u ma_rr0s ndërsa mami ishte në sp_ital dhe nuk e për_jet0i fa_re mirë. Kishim çdo gjë gati dhe në momentin e fundit na u p_renë shpresat. Më mirë të kishte i_kur të mos e jet0nte këtë b0të tërë t_merre, së_mundje, an_k_the. Edhe po të së_murej nuk do kishim lekë ta shër0nim