Ishte hera e parë që në vitin e fundit të shkollës së mesme po më rr0knin do farë dridhjesh të ç_uditshme, e që nuk më kishin g0ditur asnjëherë tjetër. I thosha vetes se isha ende tepër e re, për të mos thënë fare e pamësuar dhe tej mase e fr_ikësuar të nisja dashurit e moshës që i takoja, edhe pse shoqet e mia nuk e q_anin k0kën për gjëra të tilla.
Dhe, që në këtë kohë fillova të dal pak nga ajo “udha e Zotit” dhe këtë dev_ijim timin lozonjar e vërejtën menjëherë vëllezërit e mi, të cilët më ndaluan të dilja nga shtëpia pa i pyetur paraprakisht se kah do ta th_yeja q_afën. Për këtë arsye edhe h_umba besimin e tyre për të vazhduar shkollimin më tutje, pra studimet në Prishtinë, e që ishte një g0ditje e r-ëndë për mua dhe e para në je_tën time.
Shoqet e mia dashur0heshin, e unë?
Dhe, deri në moshën 21 vjeçe jetta ime ishte e njëjtë: e zymtë dhe krejtësisht monotone, edhe pse kohëve të fundit kisha dal nga pak nga shtëpia, por nuk kisha njohur askënd. E, në anën tjetër, të gjitha shoqet e mia kishin gjetur të dashurit e tyre, madje ishin dashuruar edhe nga dy a tri herë, e unë as që merrja vesh gjë nga dashuria. Nëna shpesh ma përmendte martesën, por nuk e dinte se ku do më jepnin vëllezërit. Pas një kohe, njëra nga motrat e martuara më propozoi fejesë me një djalë që bashkëshorti i saj e kishte të afërm. Por, dola me të dhe nuk më pëlqeu.
Po atë verë, për çudi, pa menduar gjatë, u fejova me një shok të vëllait tim të dytë, i cili ishte djalë me fakultet të kryer dhe pasuri të madhe në një fshat të komunës së Malishevës, të cilit nuk dua t’ia përmend emrin, sepse tash më n_everit. Për çudi, më pëlqeu që në takimin e parë. I tregova se nuk kam pasur lidhje me askënd, kështu që ai të flinte rehat. Dasma u bë një të diel me shi, erë dhe bubuIIimë. Dhe, pika e vIimit tim ndodhi ditën tjetër kur më thanë të shkoja në ahur dhe t’i miIja lopët. Kundërshtova para të gjithëve dhe në atë moment burri im më ra shupIakë. Më pas gru_shtimet e tij pasuan edhe në dhomën e fjetjes. Dhe, që nga ajo ditë, edhe pse bëra jetë me të një vit, mezi prisja të gjeja rastin që t’i jepnim fund martesës dhe të mos rrija asnjë ditë në atë shtëpi.
Jeta si vejushë ishte edhe më e r_ëndë se ajo kur rrija e mbyIIur para martese në shtëpi. Tashmë nuk më pengonte askush të dilja, por sa herë që dilja në rrugë më bëhej se të tjerët flisnin vetëm për mua. Nuk më pengonte kush të dilja, por nuk e kisha freskinë e dikurshme. E ndjeja mungesën e një mashkulli, sepse veç isha mësuar të flija me dikë. Dhe, sa herë që dilja në qytezën tonë, veç sa dëshpë.r0hesha, sepse shumëkush mundohej të më sh-tinte në d0rë, qoftë edhe për një natë.
Në pranverën e vitit tjetër u njoha me një burrë që i kishte 33 vjet, me të cilin ramë dakord të martoheshim, meqë edhe ai kishte qenë i martuar një herë. Me t’u martuar për së dyti, u dhashë shq-elm gjithë atyre meshkujve që më ndiqnin pas sa herë që dilja jashtë shtëpisë. Tim burrë në fillim fillova ta doja, por shumë shpejt filloi t’më dilte nga zemra. Më shkonte në ne-rva për shumëçka. I thashë se jam e së-mur dhe nuk dëshiroja të nissha kurrfarë fëmije, të cilin ai e dëshironte shumë. Ky edhe ishte shkaku i një z-ënke shumë të ash-për, e cila edhe përfundoi me ndarje.
Dhe, që nga ajo kohë, edhe pse kanë kaluar 10 vjet, më nuk kam besim në askënd dhe si vejushë më shumë rri mby-llur sesa që dal nga shtëpia, sepse e kam emrin e keq: të gjithë më thërrasin vejushë”, tha Shpresa në rrëfimin e saj rrë.qethës atë ditë që e vizitova në shtëpinë e saj.